کنکور

نمی دونم چرا احساس می کنم لحظه های این روزای من ارزش مرور کردن و در میان گذاشتن ندارند.
رنگ و لعاب این روزای من خیلی پردیده                        سهم و سزای من از زندگی رنج و فریبه
شعر هم دارم می گم. بگذریم.
یه دو سه ماهی تلاش در حد بضاعتم را کردم و آزمونش را دادم و باز به یادم آمد که این آزمون که اسمش را کنکور گذاشتند، یکی از بزرگترین ناراستیهای دوران زندگی همه ما بچه های ایرانه. یک اشتباه در جایی اشتباه، در زمانی اشتباه، به روشی اشتباه و به دلیلی اشتباه. چه میشه کرد. زورش که خیلی زیاد بوده که مثل همه اشتباهات تدوین شده و رسمی در زندگانی ما و اجدادمان و فرزندانمان که فکر می کنم تقریبا همه زندگیمون رو پوششی کامل میده، دوامی غیر قابل تصور داشته و صد البته که انتقاد کردن و اصلاح که به عنوان آخرین اقدام فرهنگی ما ایرانیان تعریف و تدوین شده البته اونهم در جایی که هیچ راه حلی حتی تحمل کردن نسل به نسل و صده ای مان پاسخگویمان نباشد، معلوم نیست کی بتواند گره ای از کار ما بگشاید تازه اگر انتقاده هم اشتباهی نباشد.