نقاب

به زوال دل ایمان دارم که در تن سرد آینه، صدای صادقانه ی شکستن مسکن دارد و مرا به باران تشنه، به جاده ای سراب ندیده معرفی می کند.  اینجاست که نقاب را معنا می کنم و به دروغ بی پروای تو پناه می آورم.